De Dokwerker

Horst Schumann, de man die niemand kent, maar een van de ergsten was

'Vergetelheid', een naar woord als je praat over de gruwelen die zich in de Tweede Wereldoorlog hebben afgespeeld. Alsof de slachtoffers ooit zullen kunnen vergeven en vergeten. Toch zijn er een heleboel daders die hun straf ontliepen en als vrij man stierven, in tegenstelling tot hun onschuldige slachtoffers.

Haat jegens Duiters

Mijn oma kon het woord 'Duitsers' niet over de lippen krijgen, steevast had zij het over 'die rotmoffen', alsof het woord 'mof' al niet genoeg was. Mijn grootouders begrepen het ook niet als je op vakantie naar Duitsland ging. Vandaag de dag is er minder haat jegens onze oosterburen, nabestaanden van slachtoffers zijn inmiddels ook al oud en er zijn nog weinigen in leven van hen die wél uit de kampen terugkwamen.
Ook ik vond en vind dat de huidige generatie niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor de wandaden die door hun voorvaderen zijn gepleegd. Maar toch is enige nuance wel op zijn plaats. Want waar ik mij aan erger is de vergevingsgezindtheid die de Duitse regering en het Duitse Openbaar Ministerie aan de dag legt. Er zijn veel voorbeelden te geven, bijvoorbeeld de vlak na de oorlog veroordeelde Nederlanders die wisten te ontsnappen en in Duitsland een onderkomen zochten. Omdat zij ooit een Duits uniform hadden gedragen waren zij Duitser en dus welkom in Duitsland. En als Duitser kun je niet worden uitgeleverd, ook al ben je als Nederlander veroordeeld.

Pas enkele jaren geleden pastte Duitsland de wet aan. Als kon worden aangetoond dat je misdaden had gepleegd waarvoor je nog niet veroordeeld was dan kon de openbaar aanklager besluiten je daarvoor de dagvaarden. Dat kon uitmonden in een proces en veroordeling. Hoe vaak liep het anders. Ik heb een waslijst aan schrijnende voorbeelden, maar laat ik het beperken tot één.

Horst Schumann

Het is 1967, de openbaar aanklager van Duitsland heeft een Aktion T4 (link) dokter op de korrel. Doktor Horst Schumann, hij was dokter in Auschwitz, hij voerde vele sterilisaties en castraties uit, maar pleegde ook euthanasie op gevangenen. Blok 10 in Auschwitz stond onder leiding van Schumann die begon door een aantal 14 tot 18 jarige meisjes met bestraling te steriliseren, de meesten overleden vrijwel direct. Mannen, de aantallen zijn niet bekend, werden gecastreerd, pas in 1944 kwam er aan deze praktijken een einde.
Na de oorlog vluchtten veel oorlogsmisdadigers, Schumann aanvankelijk niet, hij dacht gewoon weer als arts aan het werk te kunnen gaan. Hij werd echter gewaarschuwd dat hij gearresteerd zou worden voor zijn misdaden waarop hij naar Egypte vluchtte en van daar naar Soedan. In Ghana kreeg hij de Ghanese nationaliteit van dictator Kwame Nkruma. Na diens val in 1966 werd Schumann uitgeleverd aan Duitsland.

Te slechte gezondheid om terecht te staan
SS Majoor Doktor Horst Schumann heeft meermaals toegegeven dat hij vreselijke dingen heeft gedaan in Auschwitz. Zijn slachtoffers hadden geen schijn van kans, in tegenstelling tot Schumann zelf. Hij zou hartproblemen hebben en zijn algehele gezondheidstoestand zou dermate slecht zijn dat hij niet in staat was om terecht te staan waarop hij in 1972 werd vrijgelaten zonder verdere kans op latere vervolging.
Hij stierf in 1983.

De Duitsers kregen Schumann vrij eenvoudig en snel uit Ghana, de nieuwe machthebbers ontvingen 40 miljoen Duitse Marken om Schumann zonder de benodigde papieren op een Nederlands toestel te zetten, richting Duitsland.

Horst Schumann was niet de enige arts die vrij eenvoudig wist te ontkomen aan strafvervolging. Josef Mengele, arts in Auschwitz, hij week uit naar Zuid-Amerika waar hij als vrij man stierf. Hanns Eisele, T4-arts, stierf als vrij man in Egypte. Werner Heyde, ging na de oorlog als arts aan de slag in Duitsland onder een andere naam, hij pleegde zelfmoord toen hij werd ontmaskerd. Carl Clauberg, steriiseerde duizenden, stierf toen er een onderzoek naar hem werd opgestart. Gerhard Bohne, werd door Argentinië aan Duitsland uitgeleverd, maar zou geestelijk niet bekwaam zijn geweest.

Het is teleurstellend hoe weinig verantwoordelijke artsen werden vervvolgd en veroordeeld. De wil ontbreekt bij Duitsland, pas na veel aandringen ondernemen de Duitsers actie, maar in de meeste gevallen doen ze niks of komt het niet tot een veroordeling.
En dat zet veel kwaad bloed en houden velen een hekel aan de Duitsers, ik snap dat.