De Dokwerker

Ben Strik

In 2013 hoopt Ben 90 jaar te worden en zeker ondergetekende hoopt met hem mee want Ben is een bijzonder mens. Voor zijn levenswandel zou ik meerdere pagina's nodig hebben maar je weet, ik beperk me tot de hoofdlijnen.
Op DEZE PAGINA staat meer over Kamp Prins Bernhard, een bijzonder verhaal over een bijzonder avontuur. Echter, Ben Strik heeft een andere lezing over de gebeurtenissen dan ik, en wie ben ik om te twijfelen aan zijn verhaal. Daarom dus als aanvulling op de Prins Bernhard Kamp pagiina hieronder een bijdrage van Ben Strik.

Ter gelegenheid van zijn verjaardag komen er drie boeken uit over zijn leven, uiteraard wordt er ook veel aandacht besteed aan zijn tijd in het kamp. Een Nederlands kamp tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ben Strik aan het wooord

Om je een idee te geven van hoe het begon het stuk oorlog waar ik bij betrokken ben. In februarie 1943 werd ik in Apeldoorn opgepakt en door 2 marechaussees naar het Concentratiekamp Vught getransporteerd. Vermoedelijk omdat mijn baas, wat ik pas later ontdekte, tot de NSDAP behoorde kreeg hij me vrij. Ik was vertegenwoordiger in zijn zaak voor snoepwaren. Toch werd ik in mei opgeroepen voor Kassel.

Met nog een Ben, zijn we ondergedoken in Heeten, 13 km achter Deventer. Na een zomer werken op het land heb ik me in Arnhem gemeld bij Oom Piet Frequin voor het verzet. Als zodanig heb ik me beziggehouden met het onderbrengen en begeleiden van een 100-tal onderduikers in Heeten en Haarle.

Toen de geallieerden parachutisten en voertuigen uitzetten boven Arnhem kwamen er hier en daar gevluchte militairen in handen van mij en van het verzet in Raalte. Op dat moment hebben voor het eerst Jan Weenink en Sjef van Rheden gehoor gegeven aan mijn oproep mee te vechten. Ook de mensen uit Raalte waren maar betrekkelijk bezig met het verzet. Ze vroegen mij hoe de soldaten onder te brengen.

Ik had intussen van het verzet uit Deventer de vraag gekregen of ik plaats kon vinden voor 3 Italianen die daar ondergedoken zaten. Dat waren de redens te gaan zoeken naar een goed onderkomen. Ik kende de familie Kerkvliet, expediteurs en moedige mensen.

Een ervan, Jozef, trok in bij het boerderijtje van de Ruiter, weduwnaar en trouwde met diens enige dochter. Sjef en Jan woonden bij 2 grote boeren net wat hoger. Het waren ondergedoken Nederlandse militairen. Ik geloof beiden sergeants. Met Jozef Kerkvliet ben ik gaan praten om de 3 Italianen er onder te brengen, wat lukte.

De andere verzetsmensen met gevangen militairen vroegen me toen of zij ze ook op het boerderijtje onder mochten brengen. Dat heb ik met heel veel moeite voor elkaar gekregen van de Ruiter en Kerkvliet. Toen hebben Sjef en Jan de leiding ervan genomen met mij en vooral Joop Traag, waarmee ik het verzet gedeeld had.

Joop (Johny) zorgde voor Heeten en ik voor Haarle en alles wat erbij kwam. We overvielen samen het Gemeentehuis van Raalte ervoor, om geld voor ons werk. Een deel ervan werd gebruikt voor het kamp. Zelf kende ik alle boeren waar ik kleren en voedsel haast dagelijks op ging vragen.

Als kokkin heb ik mijn meisje gehaald uit Apeldoorn. We zouden na de oorlog gaan trouwen wat niet doorging. Ik ben voor priester gaan studeren en kwam zo terecht in Brazilië, waar ik al 60 jaar werk voor de armen. Zie www.benenpattystrik.blogspot.com etc.

Toen allles mis dreigde te gaan heb ik de 3 Italianen teruggebracht naar Deventer. De kokkin Iet naar Apeldoorn. Bij mijn terugkomst had men alle gevangen militairen weer teruggebracht naar Raalte op 2 protestante getrouwde Oostenrijkers na, waar ik door hen binding mee had gekregen.

Kerkvliet, De Ruiter en ik zaten er mooi mee in onze maag. Ook al omdat we in een katholieke omgeving zaten. Wat ik verder heb gedaan met de twee staat in mijn boek. In ieder geval heb ik ze onder kunnen brengen bij een zeer religieuze boer in Schoonheeten.

Met de veldwachter heb ik daarna besloten Heeten te verlaten. Het zou zeer gevaarlijk geworden zijn als ik gebleven was. Denk maar eens aan Putten. Dat is de reden dat ik niets meer te weten kwam over het kamp en wat er verder gebeurde.

Ik ben in Apeldoorn doorgegaan met mijn verzet, tot we er in april 1945 werden bevrijd.

Direct na de oorlog, na een visite aan de Koningin, waar ik vriendschap aan overhield met Prins Bernard voor mijn werk in Brazilië, ben ik in 1945 ingetreden en werden alle banden met de oorlog en de wereld verbroken.

Dat is zeer in het kort mijn verhaal. Belangrijk is het feit dat ik er een goed contact had met een hondertal onderduikers, een behoorlijk deel door mij geplaatst. Met hen bewaakten we het kamp onder leiding van Joop, die ook in dienst was geweest.

We zullen je op de hoogte houden van wat er volgend jaar gaat gebeuren. Ik heb drie Stichtingen voor Brasil opgericht, deels nog actief.

Hartelijke groeten

Ben Strik