De Dokwerker

Majoor Bosshardt

Als je in Amsterdam woont heb je Majoor Bosshardt vast wel eens gezien. Ze maakte op iedereen indruk, de verschijning op zich maar de bescheidenheid met name sierde de persoon Bosshardt. Zo kennen we haar en zo herinneren we haar.

Majoor Alida Bosshardt overleed in 2007 op 94-jarige leeftijd.

Leger de Heils
De Majoor was eigenlijk een kolonel, die rang verdiende zij een paar jaar voor haar dood maar het 'klonk' niet, het werd dus niet Kolonel Bosshardt, het bleef Majoor Bosshardt.

Bij De Dokwerker beperken wij ons tot de oorlog en bij voorkeur tot Amsterdam. Met de Majoor slaan we twee vliegen in één klap. Zij was een echte Amsterdamse, hoewel niet hier geboren, maar haar stemgeluid herkende je uit duizenden. Zij was vele jaren het gezicht van het Leger. Waarover zij zelden sprak, maar waarvoor zij wel een hoge onderscheiding heeft gekregen is haar werk tijdens de Tweede Wereldoorlog.

In 1934 strijkt de Majoor neer in Amsterdam, vele jaren later zou ik in de straat wonen waar zij haar eerste Amsterdamse werk deed: Rapenburg. Daar stond kindertehuis Zonnehoek dat door het Leger des Heils gerund werd, er zaten zo'n 100 kinderen en 40 vrouwen.
Hoewel het Leger direct door de nazi's verboden werd leken de eerste jaren van de oorlog geruisloos voorbij te gaan totdat de Duitsers door kregen dat er veel Joodse kinderen zaten in het tehuis. Die werden door hun ouders vaak gebracht en niet meer opgehaald, met name Joden wisten dat hun kind daar veiliger was. Veel ouders werden opgepakt en keerden niet meer terug uit de vernietigingskampen, de kinderen werden wees zonder het te beseffen.

Baby's konden in die tijd echter moeilijk verborgen gehouden worden voor de Duitsers die regelmatig kwamen controleren, dus bracht de Majoor de baby's hoogstpersoonlijk in veiligheid. Meerdere keren fietste zij met een spruit in haar fietsmand naar het oosten van het land.
Bosshardts' goede hart won het van de angst want keer op keer ondernam ze de gevaarlijke tocht van vijf uur fietsen, en vijf uur terug.

Toch de cel in
Het tehuis kostte veel geld, zo lang de soldaten van het Leger de Heils zich niet op straat en zeker niet in uniform lieten zien werden ze gedoogd, maar toen het geld opraakte ging Bosshardt toch de straat op om te collecteren waarbij zij op een gegeven moment wordt opgepakt en voor drie weken in de cel belandde.
De man die haar keer op keer verhoorde kreeg mededogen, op een morgen kwam hij naar haar cel, zette de deur open, zei niets en liep weg. Majoor Bosshardt begreep de boodschap, ze kon gaan, maar mondje dicht.

Daarna is zij nooit meer lastig gevallen en kon zij veel kinderen redden van een gewisse dood.

Onderscheidingen
Ridder in de Orde van Oranje-Nassau in 1966
Prix d'Humanité in 1977
Officier in de Orde van Oranje-Nassau in 1985
Yad Vashem-onderscheiding in 2004
In november 2009 werd Majoor Bosshardt verkozen tot Grootste Amsterdammer Aller Tijden.

Haar geboortedag (8 juni) is uitgeroepen tot de Majoor Bosshardt dag en in de wintertuin van hotel Krasnapolsky is een beeldje van kunstenares Ineke Budel geplaatst. In de ene hand heeft zij de bijbel en een strijdkreet vast en in de andere een collectebus.
De Majoor Bosshardt prijs wordt jaarlijks op 8 juni uitgereikt aan iemand die zich op bijzondere wijze inzet voor de samenleving.

In 2012 zei burgemeester Van der Laan van Amsterdam dat zij een straat naar haar vernoemd krijgt. Normaal gesproken moet je tien jaar dood zijn voordat de gemeente een dergelijke stap zet maar in dit uitzonderlijke geval moet er vijf jaar naar haar dood een blijvend eerbetoon worden gecreëerd.

Op MokumsNL (link) kun je meer lezen over de Majoor en het Leger.